Yüzlerce yıllık geleneklerini korumak için gayret gösteren Sarıkeçili Yörüklerinden 4’ü yetişkin 5 kişilik Uçar ailesi, teknolojiden uzakta, yaylalara kurdukları kıl çadırlarda ömürlerini sürdürüyor.
Her yıl havaların ısınmasıyla Mersin’in Bozyazı ilçesinden keçi, at, deve ve köpekleriyle yola çıkan aile, 20 günde ulaştıkları Aladağ’da kurdukları kıl çadırda konaklıyor.
Geçimini hayvancılıkla sağlayan Uçar ailesinin en büyüğü 66 yaşındaki “Kuş Ali” lakabıyla tanınan Ali Uçar, AA muhabirine, atalarından miras kalan konargöçer kültürünü gücü yetene kadar yaşatmaya devam edeceğini söyledi.
Uçar, yörük kültürünün daha fazla tanıtılması, yok olmaması gerektiğini belirterek, “Doğma büyüme, ebemden dedemden gelen meslektir. Onlardan bize kaldı. Ben de aslımı kuşağımı kaybetmemek için bunu taşıyorum. Biz bu türlü gelmişiz, bu türlü görmüşüz. Gerçek Sarıkeçili’yiz. Bu kültürü yaşatanlara, sevip de buralara gelenlere, yerden göğe kadar teşekkür ediyorum.” dedi.
“DAĞIN BAŞINDA GELMİŞ, DAĞIN BAŞINDA GEÇMİŞ ÖMÜRLERİMİZ”
Ali Uçar’ın eşi 65 yaşındaki Hatice Uçar da eşinin develeri satmaya kıyamadığını, seyahatlerini onlarla yaptıklarını anlattı. Konargöçerliğin kendilerine atalarından miras kaldığını vurgulayan Uçar, “Biz doğduk, büyüdük, bununla geldik, geçtik. Artık yeni yetişenler ‘zor’ diyor. Sıkıntı geliyor lakin bize güç gelmiyordu, güç değildi. Dağlarda kendi işimizi yapıyoruz. Anamız, babamız, dedemizden geliyor Yörüklük. Dağın başından gelmiş, dağın başında geçmiş ömürlerimiz.” diye konuştu.
Ailenin 27 yaşındaki kızı Fatma Dilekmen, eşi ve 3 yaşındaki oğluyla bu kültürü devam ettirmeye çalıştıklarını lisana getirdi.
Kış mevsimini Mersin’in Bozyazı ilçesinde geçirdiklerini 8 ay ise Toros Dağları’nın yaylalarına çıktıklarını aktaran Dilekmen, şöyle konuştu:
“Oğlakların yavrulama devirlerinde Bozyazı’da oluyoruz, oğlaklar yürümeye başladıklarında 20 günlük bir seyahatimiz oluyor. Konarak göçerek buraya geliyoruz. Peynirlerimizi, yağımızı, yoğurdumuzu yapıyoruz. Onlarla uğraşırken bir bakmışız güz gelmiş, tekrar yollara koyuluyoruz. Natürel güz vakti farklı oluyor, ekinler, bahçeler olmuyor. Dinlene dinlene gidiyoruz ve dönüşün 2 ay sürdüğü vakit oluyor.”
“ALİ DOĞDUĞUNDAN BERİ HAYAT DEĞİŞTİ”
3 yaşındaki oğlu Ali’nin doğumuyla hayatın kendisi için daha da güzelleştiğini anlatan Dilekmen, şöyle devam etti:
“Benim günüm keçi gütmekle geçiyor. Sabah saat beşte kalkıyorum, çayı demliyorum. Fazla bir şey yenmiyor lakin ne de olsa o çay bir demleniyor. Bir bardak çay içiyoruz, bir iki lokma bir şey yiyoruz. Keçilerin peşinden gidiyorum, keçileri otlatıp geliyorum. Sağım işi olmazsa biraz dinleniriz, öbür işlerimizi yaparız, tekrar keçilerimizi gütmeye çıkarız. Akşam sekize kadar dağda oluruz. Geri geliriz, yemeğimizi yeriz. Gelenimiz olursa oturup bir sohbet ederiz. Gelen olmazsa yorgun olduğumuz için yatarız. Ali 3 yaşında, bizden çok ebesi ilgileniyor. Biz öğle boşluğunda görebiliyoruz. Akşama yanlışsız geldiğimde uyumuş oluyor. Gündüz ‘Dur Ali’, ‘Vur Ali’ hiç dur durağı yok fakat konutumuzun sevincidir. Ali doğduğundan beri hayat değişti.”
Hayvanlar açısından kurt hücumlarının sorun olduğuna işaret eden Dilekmen, her şeye karşın Yörük kültürünü severek devam ettirdiklerini söyledi.
Dilekmen, pak hava ve doğal ömürle içiçe olmanın keyifli olduğu üzere sıkıntı tarafları da olduğunu tabir ederek, şunları kaydetti:
“Bazen ışıksız kalıyoruz. Daha da değerlisi bir çamaşır makinemizin olmasını çok istemişimdir. O da olmayınca daima elimizde yıkıyoruz. En zorlandığımız yer burası. Dağdayız, pak havadayız, doğal hayattayız. Doğal gaz kokusu, çöp kokusu yok. Bundan ötürü biraz zenginiz. Doğduğumuzdan bu yana bu hayatın içinde olduğum için bana güç gelmiyor. 10 kardeşiz 3-4 tanesi yerleşik hayatta ancak biz severek yapıyoruz. Yörük kültürünü bilmeyenler gördüğü vakit merak ediyorlar. Natürel ki herkes bilsin, görsün, duyrulsun isterim. Herkes dört odalı dam içinde yaşamıyor. Bizim tek odalı kıl çadırımız var. Gücümüzün yettiği kadar, yapabildiğimiz kadar, son noktaya kadar bu geleneği yaşatmaya çalışacağız.”